125 lat temu, 11 sierpnia 1892 r., niedaleko Kutna, w miejscowości Błonie, urodził się Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych – Władysław Albert Anders.
Jego ojciec – Albert, był agronomem i zarządca dóbr, matka – Elżbieta z Tauchterów, zajmowała się wychowaniem piątki dzieci. Rodzina wywodziła się z Inflant, była wyznania ewangelickiego.
Anders w wieku 18 lat dostał powołanie do armii rosyjskiej, jako rezerwista ukończył sześć semestrów na politechnice w Rydze. Po wybuchu I wojny światowej został ponownie powołany do armii, tym razem w stopniu porucznika. W lutym 1917 roku ukończył kurs Akademii Sztabu Generalnego w Piotrogrodzie.
Władysław Anders najbardziej znany jest z bitwy o Monte Cassino. We wrześniu 1939 r. dostał się do niewoli radzieckiej. Podpisanie paktu Sikorski-Majski pozwoliło, by na terenie ZSRR stworzyć Armię Polską. Jej dowódcą został Władysław Anders, który wcześniej uzyskał stopień generała dywizji. Od wiosny 1944 Armia Andersa uczestniczyła w walkach na froncie włoskim. W maju brała udział w walkach o Monte Cassino.
Po wojnie władze komunistyczne odebrały Andersowi polskie obywatelstwo, a także szlify generalskie, co było skutkiem tego, że zdecydował pozostać w Wielkiej Brytanii. Tam organizował pomoc dla byłych żołnierzy i innych Polaków.
Władysław Anders zmarł 12 maja 1970 r. w Londynie Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Monte Cassino. Po upadku komunizmu w Polsce, przywrócono mu pośmiertnie obywatelstwo.
Górna fot. Wikimedia Commons
