17 września 1912 r. w Warszawie przyszła na świat jedna z najbardziej rozpoznawalnych aktorek polskich – Irena Kwiatkowska.
Kultowe zdanie Ireny Kwiatkowskiej z filmu “Czterdziestolatek”
bo ja jestem kobieta pracująca – żadnej pracy się nie boję
– weszło do powszechne użytku. Kiedy je wypowiedziała miała nieco ponad 60 lat, kilkanaście ról filmowych za sobą, a także udział w powstaniu warszawskim…
Irena Kwiatkowska urodziła się 17 września 1912 r. Jej rodzicami byli Stanisław Kryspin – z zawodu zecer, oraz Marianna z Barabaszów. W parafii Wszystkich Świętych w Warszawie, w której ochrzczono przyszłą aktorkę, w 1906 r. odnotowano również urodzenie jej brata – Jana Jerzego. W 1902 r. w parafii św. Andrzeja w Warszawie urodziła się starsza siostra Kwiatkowskiej – Jadwiga Teresa, która wyszła za mąż w 1927 r.
W wieku 20 lat, po ukończeniu IX Liceum im. Klementyny Hoffmanowej, zdała na studia na Wydziale Aktorskim Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. Rok przed zakończeniem studiów – w 1934, wygrała konkurs na recytacje wiersza dla dzieci – główną nagrodą było 50 złotych.
Wygrana była momentem przełomowym w jej życiu – jeszcze w tym samym roku nawiązała współpracę z Polskim Radiem, a 1 września 1935 r. zadebiutowała na deskach Cyrulika Warszawskiego.
Po apelu prezydenta Starzyńskiego, Kwiatkowska zgłosiła się jako ochotniczka w gmachu Poczty Głównej. W czasie wojny nie podejmowała pracy aktorskiej – nie chciała występować w jawnych niemieckich teatrach. Pracowała jako kosmetyczka i kelnerka w warszawskich lokalach gastronomicznych.
W czasie powstania warszawskiego była łączniczką mjr. Kozakiewicza. Razem z Mieczysławem Foggiem i Mirą Zimińską brała udział w koncertach organizowanych dla powstańców. Odbywały się one w piwnicach, szpitalach…
Po zakończeniu wojny i opuszczeniu Warszawy razem z ludnością cywilną, za namową Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, zamieszkała w Krakowie, gdzie występowała w kabarecie Siedem Kotów. Następnie występowała w wielu warszawskich teatrach. Podjęła również współpracę z Telewizją Polską. Przez cały czas pracowała również w Polskim Radiu, gdzie poznała swojego męża – Bolesława Kielskiego, spikera. Pobrali się w 1948 r., byli bezdzietni.
Jej ostatnią rolą telewizyjną był udział w serialu “Niania” w 2008 r. Rok później zamieszkała w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich im. Wojciecha Bogusławskiego w Skolimowie pod Warszawą. Aktorka zmarła 3 marca 2011 r. w wieku niespełna 99 lat. W jej pogrzebie uczestniczyło wielu polskich artystów, a także minister kultury Bogdan Zdrojewski. Została pochowana u boku swojego męża na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
